7 - 8 oktober

Hallo mensen, daar zijn we weer!
Gisteravond heb ik en lekker pasta met veel tomaten, paprika, uien en knoflook gemaakt. En ik wilde er wat vlees door: vond alleen verse hamburgers, dus die chop chop in stukjes gerooerbakt en dat smaakte best door de saus!
Er zitten ook 2 Amerikanen : Paul ( Texas) en Tina( Oregon), die er een dag waren en een pan kippensoep hadden staan. Ze vonden het lekker ruiken wat ik gekookt had, dus . . . .schuif maar aan! Zij maakten de kippensoep warm en hebben samen gegeten: flesje wijn erbij en de gesprekken kwamen op gang! Blijkt Tina een bijzondere vrouw te zijn die op haar 50ste nog een studie afrondde en Dr en advocaat is. Zij heeft vooral de geschiedenis van haar voorouders ( de Cherokee indianen ) bestudeerd en hoe de macht van vrouwen naar mannen is verplaatst in de loop der eeuwen in Amerika. Heel interessant! Maar zij is nu ook op zoek naar hoe hier balans in te vinden. Ze vindt de verkiezing een bad soapserie. . . .ja wie niet! Ook heeft ze 2 zware ongelukken overleefd en is daar als een heel ander mens uitgekomen: heel gevoelig en met heel andere normen en waarden in haar leven. . . . We praten verder; ik vertel wat ik doe en we vinden elkaar in dat we eigenlijk beiden op dezelfde manier bezig zijn en er is een lijntje. . . . . ze loopt weg en komt later weer met een munt die ze aan me geeft: for a very special woman . . . .ik wist niet hoe ik het had. Ze vertelde dat deze ( 1 dollar stuk) in 2000 is uitgegeven als eerbetoon aan de oorspronkelijke bewoners van Amerika: de Indianen. Er staat een indianenmoeder op met haar kind. Ze had een paar van die munten gekocht en besloten om die te geven aan vrouwen die ze leerde kennen en die in haar ogen bijzonder waren. . . . .ik kreeg het helemaal warm en wist niet wat ik moest zeggen. . . . . .het was een bijzondere avond!
Even daarvoor, toen we aan het koken waren had Bennie nog gezegd tegen mij dat hij vond dat er altijd zulke bijzondere mensen op mijn pad kwamen; ja dat vind ik ook en ik geloof er ook in dat ze niet voor niets op mijn pad komen. . . . ..
We hebben lekker geslapen en willen met de bus weer terug naar Santiago. Onze ontbijtjes gegeten en de rugzak weer op: naar de haven om te kijken wanneer de bus kwam en nog een koffie te drinken voor de 2 uur durende busrit. Daar staat al een bus en die gaat naar Santiago! Vol. .. .dus toch maar eerst koffie. Komt er weer een bus aan en die blijkt via een kleine omweg, ook naar Santiago te gaan. En daar stappen ook Paul en Tina in . Zij willen haar zoon ontmoeten: die is onderweg van Finesterre naar Muxia en daar gaan ze nu naar toe met de bus.
We nemen afscheid van hun en wij reizen verder naar Santiago. Het weer is nu bewolkt en dreigend , maar hoe verder we het land in gaan, hoe beter het wordt en in Santiago schijnt de zon als we aankomen!
We hebben dezelfde herberg weer opgezocht en konden daar weer blijven.
Voordat we naar Finesterre afreisden hebben we onze terugvlucht veranderd en gaan nu morgenvroeg ( zaterdag 8 oktober ) terug naar huis.
Onze rugtassen op de plek gelegd en weer naar de stad om de sfeer op het plein nog effe te voelen. . . Nog een keer de kathedraal in die behoorlijk in de steigers staat, en valt mijn oog ineens op een rons raam waar ooit een roosvenster in moet hebben gezeten.
Iemand opgezocht en gevraagd: inderdaad heeft er eentje gezeten, In het museum zijn de resten nog te zien. Bennie wilde op het plein blijven, maar ik was nieuwsgierig naar hoe hij is. Heb ook nog een foto meegenomen en het verhaal van dit venster gehoord. Dit wordt mijn volgende uitdaging . . . . Het museum is erg groot en deels boven de kerk . De binnentuin, zoals je die in veel kloosters ziet, was hier op de bovenste verdieping van dit klooster naast de kerk. Indrukwekkend. . . .en wat een stilte zo midden in die stad!
We eten in de herberg ons "galgemaal "in de ondergaande zon op het bankje voor de herberg. Daar komt de hospitallero aan met een tafeltje en zet daarop ook onze koppen koffie en komt nog servetjes brengen. Ze staat met de armen gespreid en geeft ons een brede lach! Dat is ook een taal die wij begrijpen en bedanken haar: muchas gratias!!!
We hebben lekker geslapen en hebben een goede reis naar huis gehad.
Nu ik dit schrijf , is het al donderdag 13 oktober. . . .al een paar dagen 'ondergedoken 'thuis om weer te wennen. Het is koud hier; kan de eerste dagen ook niet goed warm worden. . . maar nu gaat het wel weer. Mijn blaren drogen in en het genezen duurt nog wel even denk ik.Wel hebben we nu iedere dag nog een paar uut gewandeld, meestal even boodschapjes en rondje Vecht gelopen.
We zijn weer thuis. . . . . en hadden onze camino heel anders voorgesteld. De camino doet wat ie wil en wij moeten ons onderweg schikken: plannen helpt echt niet en ook leer je weer om los te laten voor je eigen bestwil. Voelen wat je zelf nodig hebt en niet wat het planmatig denkt te gaan doen.
Bennie was weer mijn grote steun en heeft ook veel moeten aanpassen als we weer eens pas op de plaats moesten maken. We zijn zo gelukkig samen: we zijn al 41 jaar bij elkaar en volgend jaar hopen we te vieren dat we 40 jaar getrouwd zullen zijn. Dat we nog gezond zijn is ook een belangrijk ding dat we steeds weer beseffen en met de neus op worden gedrukt! In 2016 hebben we afscheid moeten nemen van 3 mensen die ons heel dierbaar waren: mijn mam; Gerrie en daarna ook Liesbeth!
We zijn heel dankbaar dat we deze camino mochten doen en ik heb weer inzichten gekregen waar ik mee aan de slag kan!

Ik ben nu mijn dagboek aan het herschrijven: de foto 's zijn morgen klaar en dan kunnen we er een mooi herinneringsboek van maken!

Hier sluiten we onze reis af en wil alle lieve mensen die ons volgden hartelijk bedanken voor het meelopen via deze website! Wie weet tot een volgende Camino!!!

Bennie en Annelies

ps we gaan nog proberen foto s op deze website toe te voegen, dus blijf nog even gekoppeld aan deze website als je ze nog wilt bekijken!
Het kan wel even duren, want het kost tijd. . . .